تعریف فونداسیون
پی یا فوندانسیون عبارت است از سازه زیرین و بخشی از خاک مجاور سازه که تحت تاثیر سازه و بارهای وارد بر آن می باشد.
به طور خلاصه پی، یک المان واسطه برای انتقال بار های سازه به خاک است.
این انتقال باید طوری باشد که گسیختگی برشی و نشست بیش از حد رخ ندهد و ضمنا پایداری سازه در برابر واژگونی و لغزش تامین شود.
انواع فونداسیون ها
پی ها بر اساس عمق و نوع عملکرد تقسیم بندی می شوند.
به طور کلی چنانچه لایه مقاوم در نزدیکی سطح زمین قرار گرفته باشد، پی در سطح و در غیر این صورت برای رسیدن به لایه مقاوم عمق پی افزایش می یابد.
به طور کلی پی ها به ۳ دسته تقسیم بندی می شوند :
- پی های سطحیshallow foundation
- پی های عمیق Deep foundation
- پی های ویژه
پی های سطحی
پی های سطحی از متداول ترین انواع پی ساختمان و اغلب عمق استقرارشان کم تر از عرض آن ها است ولی به طور کلی اگر عمق مدفون پی (فاصله سطح زمین تا کف پی) کوچکتر و مساوی ۴ تا ۵ برابر عرض پی باشد پی را سطحی در نظر می گیرند.
به لحاظ آنالیزی و طراحی ، انواع پی های سطحی عبارتند از :
- پی منفرد Isolated footing
- پی کلاف دار یا باسکولی Strap footing
- پی مرکب Combined footing
- پی نواری Strip footing
- پی شبکه ای Grid footing
- پی گسترده
پی نواری
به پی‌هایی پی نواری گفته می‌شود که دو ستون و یا بیشتر بروی آن قرار می‌گیرد. اگر این پی‌ها به شکل فقط یک ردیف طراحی شوند به آن‌ها همان پی نواری گفته می‌شود که معمولا زیر دیوار‌های باربر قرار می‌گیرند، اما اگر در دو جهت اجرا شوند به پی‌های نواری دو طرفه معروف هستند و کاربرد فراوانی در طراحی برای انواع ساختمان را دارند. چون آرماتور‌های اصلی استفاده شده در طراحی این پی‌ها در راستای طولی استفاده می‌شود و آرماتور‌های عرضی فقط برای روبرویی با اثرات دما و نشست استفاده می‌شوند و لذا این پی‌ها نسبت به پی‌های گسترده به آرماتور کمتری نیاز دارند. مجموعه پی‌های شبکه‌ای یا نواری دو طرفه مثل دال عمل می‌کنند و توزیع تنش یکنواختی از خود نشان می‌دهند و این امر باعث نشست متقارن در این پی‌ها می‌شود.
