اتصالات گیردار در سازه های فولادی
اتصالات فولادی (به انگلیسی steel connection) مبحثی در علم مهندسی عمران گرایش سازه است که جهت متصل کردن اجزاء سازه نظیر تیرهای اصلی به ستون یا تیرهای فرعی به تیرهای اصلی یا مهاربندها به ستون یا ستون به پی (فونداسیون) به کار می‌رود؛ که با انجام این اتصالات و جزئیات، سازه به واحد یکپارچه ای تبدیل می‌شود. در صورت عدم طراحی و اجرای نامناسب اتصالات و جزئیات کارآمد، ایمنی لازم را برای ساختمان در برابر نیروهای قائم و جانبی زلزله نمی‌توان برقرار کرد. از اتصال تیر و ستون قاب (به انگلیسی Frame) تشکیل می‌گردد.
اهمیت اتصالات سازه های فولادی در چیست؟
رفتار واقعی سازه‌های فولادی با نتایج حاصل از تحلیل‌ها تفاوت زیادی دارد. این موضوع باعث پیچیدگی طراحی و تحلیل اتصالات سازه های فولادی می‌شود. هنگامی که یک عضو سازه‌ای بر اثر اعمال بارهای اضافی می‌شکند، معمولا تحلیل رفتار آن عضو نسبت به بررسی اتصالات در اولویت قرار می‌گیرد. از آنجایی که اتصالات وظیفه توزیع نیرو بین چندین عضو سازه را برعهده دارند، این رویکرد می‌تواند بر روی ایمنی عضوهای درگیر تاثیرگذار باشد. به علاوه، هزینه اتصالات بخش زیادی از هزینه تمام شده ساخت سازه های فولادی را دربرمی‌گیرد. با توجه به این دلایل، طراحی و انتخاب صحیح اتصالات سازه های فولادی به منظور دستیابی به ایمنی کافی و جلوگیری از هزینه‌های اضافی اهمیت بالایی خواهد داشت.
اتصال گیردار ( صلب ) : اتصالی است که علاوه بر تحمل نیروی برشی حاصل از بار قائم، توانایی تحمل لنگر حاصل از بارهای جانبی (زلزله یا باد) و قائم را نیز دارد. در این نوع اتصال امکان دوران وجود ندارد و در صورت ایجاد تغییر شکل زاویه بین تیر و ستون بدون تغییر می ماند . لنگر گیرداری در این نوع اتصال بیش از 90 درصد است و به کمک ورقهای تحتانی و فوقانی تحمل می شود . در نتیجه نبشی جان و نشیمنها فقط تحمل برش را برعهده دارند .
در ویدیو زیر به طور کامل اتصالات گیردار سازه های فولادی بررسی شده است:
